Rethinking Turkey’s Soft Power in the Arab World: Islam, Secularism, and Democracy

Rethinking Turkey’s Soft Power in the Arab World: Islam, Secularism, and Democracy

Free download Download
  • Description

Product Description

Carola Cerami

This article analyzes the meaning, characteristics and evolution of Turkey’s ambitions and limits in the exercising of “soft power” within the Arab World. The article’s central thesis is that Turkey’s model of “soft power” derives from a “historical evolutionary process”, in which the relationship between Islamism and republican secularism creates not two separate and conflicting worlds, but two symbiotic parts within the collective historical development that comprises contemporary Turkey. This process has enabled Turkey to develop a complex and changeable admixture of Islam, secularism and democracy; this “alchemy”, and its future developments, are the key to the meaning of Turkish “soft power”. The article will trace Turkey’s projection of soft power since the AKP’s accession to power in 2002. It will highlight both the AKP’s potential, particularly as signaled during the first mandate, and the party’s limits, which emerged in the subsequent two mandates. The article proposes that Turkey’s soft power has progressively diminished as the government’s initially fine balance between Islam, secularism and democracy has unraveled.
The article is divided into four parts. The first part explores the origins of the concept of soft power in the literature and the historical process that enabled Turkey to project that power toward the Arab world. The next part depicts the peculiarities of Turkish soft power as instanced during the AKP’s first mandate. The third part describes the developments that made Turkey “attractive” to the Arab world and the relationship between the projection of Turkish soft power and the birth of the “Arab spring”. Finally, the last part considers the Arab spring’s effects on Turkish soft power. Of particular note are the limits and contradictions that have diluted Turkey’s soft power credibility.
+ Abstract

Carola Cerami

This article analyzes the meaning, characteristics and evolution of Turkey’s ambitions and limits in the exercising of “soft power” within the Arab World. The article’s central thesis is that Turkey’s model of “soft power” derives from a “historical evolutionary process”, in which the relationship between Islamism and republican secularism creates not two separate and conflicting worlds, but two symbiotic parts within the collective historical development that comprises contemporary Turkey. This process has enabled Turkey to develop a complex and changeable admixture of Islam, secularism and democracy; this “alchemy”, and its future developments, are the key to the meaning of Turkish “soft power”. The article will trace Turkey’s projection of soft power since the AKP’s accession to power in 2002. It will highlight both the AKP’s potential, particularly as signaled during the first mandate, and the party’s limits, which emerged in the subsequent two mandates. The article proposes that Turkey’s soft power has progressively diminished as the government’s initially fine balance between Islam, secularism and democracy has unraveled.
The article is divided into four parts. The first part explores the origins of the concept of soft power in the literature and the historical process that enabled Turkey to project that power toward the Arab world. The next part depicts the peculiarities of Turkish soft power as instanced during the AKP’s first mandate. The third part describes the developments that made Turkey “attractive” to the Arab world and the relationship between the projection of Turkish soft power and the birth of the “Arab spring”. Finally, the last part considers the Arab spring’s effects on Turkish soft power. Of particular note are the limits and contradictions that have diluted Turkey’s soft power credibility.

إعادة التفكير في قوة تركيا الناعمة في العالم العربي: الإسلام، العلمانية، والديمقراطية
كارولا تشيرامي
تسعى المقالة الحالية إلى تحليل دلالات وخصائص وتطوّر طموحات تركيا ومحدودياتها في فرض “قوتها الناعمة” على العالم العربي. تدعي المقالة بصورة مركزية بأن أنموذج تركيا “للقوة الناعمة” ينبع من “عملية تطوّر تاريخية” تقوم على علاقة بين الأسلمة وبين العلمانية بصيغتها الجمهورية، تلك العملية التي لا تستحدث عالميْن منفصليْن ومتصارعيْن بل قسميْن متكافليْن ضمن تطوّر تاريخي جمعي يشمل تركيا المعاصرة. لقد ساهم هذا التحوّل في تطوير تركيا لمنظومة جديدة تدمج بين الإسلام والعلمانية والديمقراطية؛ تعتبر هذه “الخيمياء” وتطوّراتها المستقبلية الأساس الدلالي لمعنى “القوة الناعمة” التي تعتمدها تركيا المعاصرة. تتعقّب المقالة الحالية إسقاطات قوة تركيا الناعمة منذ اعتلاء حزب العدالة والتنمية سدّة الحكم في سنة 2002 وتسلّط الضوء على القوة الكامنة في حزب العدالة والتنمية، وخاصة كما تجلّت في الدورة الأولى لحكمه، وعلى محدوديات الحزب التي برزت في الدورتيْن اللاحقيْن. تدعي المقالة بأن قوة تركيا الناعمة قد تقلّصت بصورة دائمة بفعل فشل الحكومة في الوصول إلى معادلة متوازنة بين الإسلام والعلمانية والديمقراطية.
تضم المقالة الحالية أربعة أقسام. يسعى القسم الأول إلى الكشف عن مصادر مفهوم القوة الناعمة في الأدبيات والسيرورات التاريخية التي مكّنت تركيا من فرض قوتها الناعمة على العالم العربي. ويستعرض القسم الثاني ميزات قوة تركيا الناعمة كما تجلّت في الدورة الأولى لحكم حزب العدالة والتنمية. ويصف القسم الثالث سيرورة التطوّرات التي حوّلت تركيا إلى أنموذج “جذّاب” في العالم العربي ويتوقّف عند العلاقة بين إسقاطات فرض تركيا لوقتها الناعمة وبين ولادة “الربيع العربي”. أما القسم الأخير، فيتوقّف عند تأثيرات الربيع العربي على قوة تركيا الناعمة. وبصورة خاصة يتوقّف هذا القسم عند المحدوديات والتناقضات التي شابت مصداقية قوة تركيا الناعمة.

מחשבה מחודשת על העוצמה הרכה של תורכיה בעולם הערבי: אסלאם, חילוניות ודמוקרטיה
קרולה קראמי
מאמר זה מנתח את המשמעות, המאפיינים וההתפתחות של שאיפותיה ומגבלותיה של תורכיה בהפעלת “עוצמה רכה” (soft power) בתוך העולם הערבי. התזה המרכזית של המאמר היא שמודל העוצמה הרכה של תורכיה נובע מתהליך היסטורי אבולוציוני אשר הפגיש את האידאולוגיה האסלאמית עם החילוניות הרפובליקנית – תהליך סימביוטי בתוך ההתפתחות ההיסטורית הקולקטיבית המהווה את תורכיה בת זמננו. תהליך זה אִפשר לתורכיה לפתח מזיגה מורכבת בעלת גוונים שונים של אסלאם, חילוניות ודמוקרטיה. “אלכימיה” זו והתפתחויותיה העתידיות הן המפתח להבנת משמעותה של העוצמה הרכה התורכית. המאמר עוקב אחר האופן שבו תורכיה משתמשת בעוצמה הרכה מאז עלייתה לשלטון של מפלגת הצדק והפיתוח (AKP) בשנת 2002, ומדגיש הן את הפוטנציאל של המפלגה, בייחוד כפי שהסתמן בתקופת השלטון הראשונה, והן את מגבלותיה, כפי שנחשפו בשתי תקופות השלטון הבאות. המאמר מציע את האפשרות שעוצמתה הרכה של תורכיה הצטמצמה באופן הדרגתי בד בבד עם היפרמותו של האיזון העדין שהצליח השלטון לקיים תחילה בין האסלאם, החילוניות והדמוקרטיה.

למאמר ארבעה חלקים. החלק הראשון בוחן את מקורות מושג העוצמה הרכה בספרות ואת התהליך ההיסטורי שאִפשר לתורכיה להשתמש בעוצמה זו כלפי העולם הערבי. החלק השני מתאר את הקווים הייחודיים לעוצמה הרכה של תורכיה, כפי שבאו לידי ביטוי בתקופת השלטון הראשונה של מפלגת הצדק והפיתוח. החלק השלישי מתאר את ההתפתחויות שחיזקו את כוח המשיכה של תורכיה בעיני העולם הערבי ואת היחסים בין השימוש בעוצמה הרכה התורכית ובין לידתו של “האביב הערבי”.

Türkiye’nin Arap Dünyasındaki Yumuşak Gücü: İslam, Laiklik, ve Demokrasi

Carola Cerami

Bu makalede Türkiye’nin Arap dünyasında kullandığı “yumuşak gücün” amaç ve limitlerinin anlamını, niteliğini, ve gelişimini inceliyorum. Makalenin ana tezi şöyle açıklanabilir: Türkiye’nin yumuşak gücü tarihsel, evrimsel bir süreçten gelmektedir. Bu süreçte İslamcılık ve laik cumhuriyetçilik arasındaki ilişki iki ayrı ve birbiriyle çatışan dünya yaratmaz, tam tersine günümüz Turkiye’sini oluşturan tarihsel gelişimin iki simbiyotik parçasını oluşturur. Türkiye bu süreç sayesinde İslam, laiklik, ve demokrasinin bir araya geldiği kompleks ve değişken bir karışım elde etmiştir. Türkiye’nin yumuşak gücünün anlamına erişebilmek için bu “simya” ve ileri tarihlerde oluşacak gelişmeler çok önemli rol oynarlar. Bu makalede, Adalet ve Kalkınma Partisi’nin (AKP) 2002’de iktidara geldiğinden beri Türkiye’nin yumuşak gücünü nasıl kullanığını inceliyorum ve AKP’nin özellikle birinci döneminde gösterdiği potansiyelini ve daha sonra partinin ikinci ve üçüncü dönemlerinde gösterdiği limitlerin altını çiziyorum. Hükümet’in başlarda zayıf da olsa bir nevi dengede tutmayı başarabildiği İslam, laiklik, ve demokrasi karışımının son yıllarda bozulması ile Türkiye’nin yumuşak gücünün giderek azaldığını iddia ediyorum.
Bu makale dört bölüme ayrılmıştır. Birinci bölümde yumuşak güç kavramının kökenini ve Türkiye’nin bu gücü Arap dünyasında kullanmasını sağlayan tarihi süreci araştırıyorum. İkinci bölümde AKP’nin birinci döneminde Türkiye’nin yumuşak gücünün özelliklerini gösteriyorum. Üçüncü bölümde Türkiye’yi Arap dünyasına “çekici” yapan gelişmeleri ve “Arap Baharı’nın” doğuşuyla Türk yumuşak gücünün nasıl değiştiğini açıklıyorum. Son bölümde ise Arap Baharı’nın Türkiye’nin yumuşak gücünün üzerindeki etkisini ve özellikle Türkiye’nin yumuşak gücünün itibarını azaltan limit ve çelişkileri değerlendiriyorum.

+ Abstact in Arabic

إعادة التفكير في قوة تركيا الناعمة في العالم العربي: الإسلام، العلمانية، والديمقراطية
كارولا تشيرامي
تسعى المقالة الحالية إلى تحليل دلالات وخصائص وتطوّر طموحات تركيا ومحدودياتها في فرض “قوتها الناعمة” على العالم العربي. تدعي المقالة بصورة مركزية بأن أنموذج تركيا “للقوة الناعمة” ينبع من “عملية تطوّر تاريخية” تقوم على علاقة بين الأسلمة وبين العلمانية بصيغتها الجمهورية، تلك العملية التي لا تستحدث عالميْن منفصليْن ومتصارعيْن بل قسميْن متكافليْن ضمن تطوّر تاريخي جمعي يشمل تركيا المعاصرة. لقد ساهم هذا التحوّل في تطوير تركيا لمنظومة جديدة تدمج بين الإسلام والعلمانية والديمقراطية؛ تعتبر هذه “الخيمياء” وتطوّراتها المستقبلية الأساس الدلالي لمعنى “القوة الناعمة” التي تعتمدها تركيا المعاصرة. تتعقّب المقالة الحالية إسقاطات قوة تركيا الناعمة منذ اعتلاء حزب العدالة والتنمية سدّة الحكم في سنة 2002 وتسلّط الضوء على القوة الكامنة في حزب العدالة والتنمية، وخاصة كما تجلّت في الدورة الأولى لحكمه، وعلى محدوديات الحزب التي برزت في الدورتيْن اللاحقيْن. تدعي المقالة بأن قوة تركيا الناعمة قد تقلّصت بصورة دائمة بفعل فشل الحكومة في الوصول إلى معادلة متوازنة بين الإسلام والعلمانية والديمقراطية.
تضم المقالة الحالية أربعة أقسام. يسعى القسم الأول إلى الكشف عن مصادر مفهوم القوة الناعمة في الأدبيات والسيرورات التاريخية التي مكّنت تركيا من فرض قوتها الناعمة على العالم العربي. ويستعرض القسم الثاني ميزات قوة تركيا الناعمة كما تجلّت في الدورة الأولى لحكم حزب العدالة والتنمية. ويصف القسم الثالث سيرورة التطوّرات التي حوّلت تركيا إلى أنموذج “جذّاب” في العالم العربي ويتوقّف عند العلاقة بين إسقاطات فرض تركيا لوقتها الناعمة وبين ولادة “الربيع العربي”. أما القسم الأخير، فيتوقّف عند تأثيرات الربيع العربي على قوة تركيا الناعمة. وبصورة خاصة يتوقّف هذا القسم عند المحدوديات والتناقضات التي شابت مصداقية قوة تركيا الناعمة.

+ Abstract in Hebrew

מחשבה מחודשת על העוצמה הרכה של תורכיה בעולם הערבי: אסלאם, חילוניות ודמוקרטיה
קרולה קראמי
מאמר זה מנתח את המשמעות, המאפיינים וההתפתחות של שאיפותיה ומגבלותיה של תורכיה בהפעלת “עוצמה רכה” (soft power) בתוך העולם הערבי. התזה המרכזית של המאמר היא שמודל העוצמה הרכה של תורכיה נובע מתהליך היסטורי אבולוציוני אשר הפגיש את האידאולוגיה האסלאמית עם החילוניות הרפובליקנית – תהליך סימביוטי בתוך ההתפתחות ההיסטורית הקולקטיבית המהווה את תורכיה בת זמננו. תהליך זה אִפשר לתורכיה לפתח מזיגה מורכבת בעלת גוונים שונים של אסלאם, חילוניות ודמוקרטיה. “אלכימיה” זו והתפתחויותיה העתידיות הן המפתח להבנת משמעותה של העוצמה הרכה התורכית. המאמר עוקב אחר האופן שבו תורכיה משתמשת בעוצמה הרכה מאז עלייתה לשלטון של מפלגת הצדק והפיתוח (AKP) בשנת 2002, ומדגיש הן את הפוטנציאל של המפלגה, בייחוד כפי שהסתמן בתקופת השלטון הראשונה, והן את מגבלותיה, כפי שנחשפו בשתי תקופות השלטון הבאות. המאמר מציע את האפשרות שעוצמתה הרכה של תורכיה הצטמצמה באופן הדרגתי בד בבד עם היפרמותו של האיזון העדין שהצליח השלטון לקיים תחילה בין האסלאם, החילוניות והדמוקרטיה.

למאמר ארבעה חלקים. החלק הראשון בוחן את מקורות מושג העוצמה הרכה בספרות ואת התהליך ההיסטורי שאִפשר לתורכיה להשתמש בעוצמה זו כלפי העולם הערבי. החלק השני מתאר את הקווים הייחודיים לעוצמה הרכה של תורכיה, כפי שבאו לידי ביטוי בתקופת השלטון הראשונה של מפלגת הצדק והפיתוח. החלק השלישי מתאר את ההתפתחויות שחיזקו את כוח המשיכה של תורכיה בעיני העולם הערבי ואת היחסים בין השימוש בעוצמה הרכה התורכית ובין לידתו של “האביב הערבי”.

+ Abstract in Turkish

Türkiye’nin Arap Dünyasındaki Yumuşak Gücü: İslam, Laiklik, ve Demokrasi

Carola Cerami

Bu makalede Türkiye’nin Arap dünyasında kullandığı “yumuşak gücün” amaç ve limitlerinin anlamını, niteliğini, ve gelişimini inceliyorum. Makalenin ana tezi şöyle açıklanabilir: Türkiye’nin yumuşak gücü tarihsel, evrimsel bir süreçten gelmektedir. Bu süreçte İslamcılık ve laik cumhuriyetçilik arasındaki ilişki iki ayrı ve birbiriyle çatışan dünya yaratmaz, tam tersine günümüz Turkiye’sini oluşturan tarihsel gelişimin iki simbiyotik parçasını oluşturur. Türkiye bu süreç sayesinde İslam, laiklik, ve demokrasinin bir araya geldiği kompleks ve değişken bir karışım elde etmiştir. Türkiye’nin yumuşak gücünün anlamına erişebilmek için bu “simya” ve ileri tarihlerde oluşacak gelişmeler çok önemli rol oynarlar. Bu makalede, Adalet ve Kalkınma Partisi’nin (AKP) 2002’de iktidara geldiğinden beri Türkiye’nin yumuşak gücünü nasıl kullanığını inceliyorum ve AKP’nin özellikle birinci döneminde gösterdiği potansiyelini ve daha sonra partinin ikinci ve üçüncü dönemlerinde gösterdiği limitlerin altını çiziyorum. Hükümet’in başlarda zayıf da olsa bir nevi dengede tutmayı başarabildiği İslam, laiklik, ve demokrasi karışımının son yıllarda bozulması ile Türkiye’nin yumuşak gücünün giderek azaldığını iddia ediyorum.
Bu makale dört bölüme ayrılmıştır. Birinci bölümde yumuşak güç kavramının kökenini ve Türkiye’nin bu gücü Arap dünyasında kullanmasını sağlayan tarihi süreci araştırıyorum. İkinci bölümde AKP’nin birinci döneminde Türkiye’nin yumuşak gücünün özelliklerini gösteriyorum. Üçüncü bölümde Türkiye’yi Arap dünyasına “çekici” yapan gelişmeleri ve “Arap Baharı’nın” doğuşuyla Türk yumuşak gücünün nasıl değiştiğini açıklıyorum. Son bölümde ise Arap Baharı’nın Türkiye’nin yumuşak gücünün üzerindeki etkisini ve özellikle Türkiye’nin yumuşak gücünün itibarını azaltan limit ve çelişkileri değerlendiriyorum.