We Are Fragments of Rhymes: The Poetry of Erez Biton between East and West

We Are Fragments of Rhymes: The Poetry of Erez Biton between East and West

Free download Download
  • Description

Product Description

Hannan Hever

The poetry of Erez Biton, as it found expression in his first book Minha Marokait (1967), was a landmark in Hebrew literature. The starting point for the author—the founding father of Mizrahi poetry in Israel—is his immigration to Israel from North Africa. The article follows the literary structure of the trauma of immigration in Biton’s poetry. Biton contests the attempts at entrapment and domestication that are part of the trauma of immigration and develops a critical stance toward the Ashkenazi hegemony. In this way he develops a poetic voice that opposes the Israeli sovereign, who relates to Biton as an Arab-Jew excluded from the sovereign’s narrative. For Biton’s testimony about his trauma to be accepted, he needed to crack the walls erected by the ruling universal subject of Israeli sovereignty to maintain stability of identity in the face of Biton’s trauma as a Mizrahi immigrant. These walls, which removed the “Arabness” of the Mizrahi immigrant, did not assign a place for him and thus did not allow the testimony about his trauma to be heard. The method Biton proposes to the Mizrahi for simultaneously retaining and not retaining the hyphen in “Arab-Jewish” is to carry on a pretense and use defiant language. Biton is of the opinion that the failure of the Mizrahi to penetrate the walls of Israeli sovereignty’s poetry is predictable and brought on by the attempt to form a cohesive identity. However, he suggests turning this failure into an advantage by using pretense.
This slide toward the “other,” this redundancy at the core of the process of mimicking the Ashkenazi, creates a critical effect. Biton is in fact suggesting that his readers—you, the Mizrahi—be like the Ashkenazi, but not completely like him; in this way you will undermine the Ashkenazi’s subjective self as well as his authority. This rejection provides the time required to cope with the trauma of immigration. The ambivalence of the mimicry that Homi Bhabha writes of not only disrupts the discourse but also transforms it into complete uncertainty, fixing the colonial, sovereign, and oppressing subject as only a partial presence. In other words, it undermines the sovereign subject, and does not give it authority.
Erez Biton recreates the Mizrahi stereotype, thus challenging the coherence of the stereotype and the coherence of the identity of the oppressor who uses this stereotype—the same stereotype Biton uses to undermine the oppressor. Biton, who suggests mimicking the Ashkenazi, is in effect also mimicking the Mizrahi and in doing so reveals the mimicking nature of his poetry—a structure with which he expresses the absence of a stable source for and the contingency of all ethnic identities in Israel.
+ Abstract

Hannan Hever

The poetry of Erez Biton, as it found expression in his first book Minha Marokait (1967), was a landmark in Hebrew literature. The starting point for the author—the founding father of Mizrahi poetry in Israel—is his immigration to Israel from North Africa. The article follows the literary structure of the trauma of immigration in Biton’s poetry. Biton contests the attempts at entrapment and domestication that are part of the trauma of immigration and develops a critical stance toward the Ashkenazi hegemony. In this way he develops a poetic voice that opposes the Israeli sovereign, who relates to Biton as an Arab-Jew excluded from the sovereign’s narrative. For Biton’s testimony about his trauma to be accepted, he needed to crack the walls erected by the ruling universal subject of Israeli sovereignty to maintain stability of identity in the face of Biton’s trauma as a Mizrahi immigrant. These walls, which removed the “Arabness” of the Mizrahi immigrant, did not assign a place for him and thus did not allow the testimony about his trauma to be heard. The method Biton proposes to the Mizrahi for simultaneously retaining and not retaining the hyphen in “Arab-Jewish” is to carry on a pretense and use defiant language. Biton is of the opinion that the failure of the Mizrahi to penetrate the walls of Israeli sovereignty’s poetry is predictable and brought on by the attempt to form a cohesive identity. However, he suggests turning this failure into an advantage by using pretense.
This slide toward the “other,” this redundancy at the core of the process of mimicking the Ashkenazi, creates a critical effect. Biton is in fact suggesting that his readers—you, the Mizrahi—be like the Ashkenazi, but not completely like him; in this way you will undermine the Ashkenazi’s subjective self as well as his authority. This rejection provides the time required to cope with the trauma of immigration. The ambivalence of the mimicry that Homi Bhabha writes of not only disrupts the discourse but also transforms it into complete uncertainty, fixing the colonial, sovereign, and oppressing subject as only a partial presence. In other words, it undermines the sovereign subject, and does not give it authority.
Erez Biton recreates the Mizrahi stereotype, thus challenging the coherence of the stereotype and the coherence of the identity of the oppressor who uses this stereotype—the same stereotype Biton uses to undermine the oppressor. Biton, who suggests mimicking the Ashkenazi, is in effect also mimicking the Mizrahi and in doing so reveals the mimicking nature of his poetry—a structure with which he expresses the absence of a stable source for and the contingency of all ethnic identities in Israel.

“نحن شظايا القوافي”: شعر إيرز بيطون بين الشرق والغرب
حنان حيبر

منذ صدور ديوانه الأول، “نفحة مغربية” من سنة 1976، اعتبرت أعمال إيرز بيطون الشعرية نقطة مفصلية في الأدب العبري، إذ ظهر بيطون فيها كمؤسّس الشعر الشرقي في إسرائيل. تبدأ نقطة البداية بمنظور الشاعر من الهجرة من شمال أفريقيا وصولاً إلى البلاد، وتسعى المقالة إلى تلمّس آثار التشكيلة الأدبية للصدمة التي أحدثتها الهجرة كما تنعكس في شعر بيطون. يحارب بيطون ضد محاولات التكتّم على صدمة الهجرة وتدجينها، ومن أجل ذلك يقوم بتطوير موقف نقدي تجاه الهيمنة الإشكنازية، يتلخّص في إعلاء صوته الشعري في وجه السيد الإسرائيلي الذي ينظر إليه بصفته يهوديًا-عربيًا لا مكان له في روايته. ومن أجل الاعتراف بشهادته، احتاج بيطون إلى إحداث شرخ في الجدران التي شيّدها السيد الكوني المتسلّط على السيادة الإسرائيلية، تلك الجدوان التي حافظت على استقرار هوية المهاجر الشرقي وديمومتها ووقفت حاجزًا ضد شهادته حول الصدمة. فقد منحت هذه الجدران مكانًا جغرافيًا للمهاجر الشرقي، وبالمقابل دأبت على طمس عروبته من خلال سدّ الآذان ضد سماع شهادته حول أزمته. إن السبيل الذي اعتمده بيطون للحفاظ على الوصل والفصل في نفس الوقت، والذي يتجسّد في الواصلة – ذلك الخط الفاصل بين الكلمتين يهودي-عربي والذي يوصلهما بعضًا ببعض – هو تحريض الشرقي على أن يسلك مسلك الانتحال إلى جانب اعتماد لغة المناكفة. يقلب بيطون حقيقة فشل الشرقي في التسلّل عبر جدران شعر السيّد الإسرائيلي، وهي النتيجة المتوقعة أصلاً لأنها بمثابة محاولة إلى تشكيل هوية متماسكة ومستقرة، إلى أفضلية لدى الشرقي تقوم على انتحاله للشخصية.
يعتبر هذا التسلّل إلى ما بعد “الآخر”، وهو الفعل الذي يتحوّل إلى أفضلية يمكن للشرقي أن يتمتّع بها، وهو أحد أسس سيرورة محاكاة الإشكنازي الذي يُنتج الفعل النقدي. بعبارات أخرى، يوصي بيطون قرّاءه الشرقيّين أن ينتحلوا شخصية الإشكنازي ولكن عدم التشبّه به تمامًا، وبذلك يتم زعزعة الأسس السيادية للإشكنازي وسلطته. تمنح عملية الإقصاء الوقت المطلوب للتعامل مع الصدمة. إن الازدواجية المتضاربة الكامنة في فعل انتحال الشخصية ومحاكاة السيد والمهيمن، والتي توقف عندها هومي بابا، لا تؤكّد على كسر الخطاب فحسب، وإنما تمر عبر تحوّلات تقوّض اليقين، ذلك اليقين الذي يستند إليه السيد الكولونيالي المهيمن القاهر، ويؤدي إلى تحجيم سيادته واقتصارها على فضاءات جزئية. أي، تزعزع هذه الازدواجية المتضاربة أسس السلطة التي يتغذّى منها السيد المتسلط المهيمن.
يقوم الشاعر بيطون باستنساخ الرأي المسبّق حول الشرقي، ولذا فإنه لا يزعزع تماسكه الذاتي فحسب، بل يزعزع تماسك هوية القامعين الذين يستخدمون هذا الرأي المسبّق لتغذية أفعالهم القامعة وتعزيز هيمنتهم، وبهذا يصل الشاعر إلى زعزعة الأسس التي يرتكزون إليها. عبر الدعوة إلى انتحال شخصية الإشكنازي ومحاكاته، يحاكي الشاعر بيطون، عمليًا، الشرقي أيضًا ويكشف بذلك عن البناء المحاكي لمبنى قصائده، ويؤكّد من خلال شعره على غياب المعدن المستقر للهويات الإثنية في إسرائيل ويفضح صلفها.

“אנחנו שברי חרוזים”: שירת ארז ביטון בין מזרח למערב
חנן חבר

שירת ארז ביטון, כפי שמצאה את ביטויה כבר מספרו הראשון, מנחה מרוקאית מ-1976, סימנה פריצת דרך בספרות העברית. נקודת המוצא של פריצת הדרך של ביטון – שהופיע כאב המייסד של השירה המזרחית בישראל – היא ההגירה מצפון אפריקה. המאמר מתחקה על עיצובה הספרותי של טראומת ההגירה בשירתו של ביטון. ביטון יוצא נגד ניסיונות הסגירה והביות של טראומת ההגירה ומפתח עמדה ביקורתית כלפי ההגמוניה האשכנזית. בכך הוא מפתח קול שירי שניצב מול הריבונות הישראלית, המתייחסת אליו בנרטיב שלה כאל יהודי-ערבי המודר ממנה. כדי שעדותו תתקבל, ביטון היה זקוק לכך שתיסדקנה החומות שהציב הסובייקט האוניברסלי השליט של הריבונות הישראלית – חומות ששמרו על יציבות זהותו אל מול העדות על הטראומה של המהגר המזרחי. החומות האלה, שמחקו את ערביותו של המהגר המזרחי, לא העניקו לו מקום ולכן גם לא אפשרו להאזין לעדות על הטראומה שלו. הדרך של ביטון לקיים בעת ובעונה אחת הן את החיבור והן את ההפרדה של המקף בצירוף יהודי-ערבי היא להמליץ למזרחי לנקוט דרך של העמדת פנים, וזאת לצד לשון ההתרסה הבוטה שלו. ביטון סבור שהכישלון המזרחי לחדור את חומות שירת הריבונות הישראלית הוא כישלון מובנה מראש, מעצם הניסיון לקיים זהות קוהרנטית ויציבה, ואולם הוא מציע להפוך את הכישלון הזה לעמדת יתרון, שתתבסס על העמדת פנים.
הגלישה הזאת מעבר ל”אחר”, העודפות הזאת, שהיא מעיקרו של תהליך החיקוי של האשכנזי, היא שיוצרת אפקט ביקורתי. ביטון למעשה ממליץ לקוראו: הֱיֵה אתה, המזרחי, כמו האשכנזי, אבל לא לגמרי כמוהו, ובכך תערער את הסובייקט שלו ואת סמכותו. פעולת הדחייה מעניקה את הזמן הדרוש להתמודדות עם הטראומה. האמביוולנטיות של המימיקרי שעליה כתב הומי באבא לא רק שוברת את השיח, אלא עוברת תמורה לכלל אי-ודאות, שמקבעת את הסובייקט הקולוניאלי, הריבוני והמדכא כבעל נוכחות חלקית בלבד. במילים אחרות, היא חותרת תחתיו ואינה מאפשרת לו להיות בעל הסמכות, כלומר להיות הסובייקט הריבוני הראוי והשליט.
ארז ביטון משכתב את הסטריאוטיפ המזרחי, ובכך הוא מערער לא רק על לכידותו העצמית אלא גם על לכידות זהותם של המדכאים המשתמשים בסטריאוטיפ, שבאמצעותו הוא חותר תחתם. ביטון, שממליץ לחקות את האשכנזי, מחקה למעשה גם את המזרחי וחושף בכך את המבנה החיקויי של שירתו – מבנה שבאמצעותו הוא מבליט את היעדרו של מקור יציב ואת הקונטינגנטיות של כל הזהויות האתניות בישראל.

DOĞU-BATI ARASINDA EREZ BİTON’UN ŞİİRİ
Erez Biton’un şiii, ilk kitabı Minha Marokait’da (1967) ifade buldu ve İbrani edebiyatında bir dönüm noktasıdır. İsrail Mizrahi şiirinin babası olan yazar için başlangıç noktası Kuzey Afrika’dan İsrail’e göçü olmuştur. Bu makale, göç travmasının edebi izlerini Biton’un şiirinde arar. Biton, göç travmasının parçaları olan sınırlama ve evcileştirme girişimlerine muhalefet eder ve Aşkenazi hegemonyasına karşı eleştirel bir yaklaşım geliştirir. Böylece Biton, onu Arap-Yahudi olarak değerlendirip hâkim anlatıdan dışlayan İsrailli egemenlere karşı şiirsel sesini şekillendirir. Biton’un kendi tanıklığının kabul edilmesi için yazarın İsrailli egemenlerin ördüğü duvarları çatlatması gerekiyordu. Bu duvarlar İsrailli hegemonyasının kendi kimliklerinin istikrarını sağlama alma adına, Mizrahi bir göçmen olan Biton’un travmasına karşı örülmüşlerdi. Mizrahi göçmenin “Araplık”ını ortadan kaldıran bu duvarlar, ona bir yer tahsis etmediği gibi travmasıyla ilgili tanıklığının da duyulmasına müsaade etmedi. Biton’un Mizrahilere önerdiği yöntem “Arap-Yahudi” deyimindeki kısa çizgiyi aynı anda hem tutup, hem kaldırma hilesine devam etmek ve muhalif bir dil kullanımıdır. Biton, Mizrahi’lerin egemen İsrail şiirinin duvarlarını delip geçmedeki başarısızlığının öngörülebilir olduğu ve bu başarısızlığın birleştirici bir kimlik yaratma girişiminden kaynaklandığı görüşündedir. Buna rağmen, bu başarısızlığı sahte bir kimlik yaratarak hile yaparak avantaja dönüştürmeyi önerir. “Öteki”ne doğru evrim ve Aşkenazi taklitçiliği sürecinin çekirdeğindeki bu dolambaçlı yol, eleştirel bir etki yaratır. Biton okuyucularına—size, yani Mizrahilere—aslında tamamen değişmeden Aşkenazi gibi olmalarını önerir ki böylece hem Aşkenazi öznel benliği, hem de otoritesi baltalanabilecektir. Bu inkâr, göç travması ile baş etmek için gereken zamanı da kazandırmış olur. Homi Bhabha’nın yazdığı taklitçiliğin duygu ikilemi bu söylemi bozmakla kalmaz aynı zamanda onu belirsizleştirir ve sömürgeci, hükümran, ve baskıcı özneyi yalnızca kısmi bir varlıkmış gibi gösterir. Diğer bir deyişle, egemen özneyi hakir görür ve ona yetki (güç) vermez.
Erez Biton Mizrahi stereotipinin ve bu stereotipi kullanan baskıcı kimliğin tutarlılığına meydan okuduğundan—ki aynı stereotipi Biton ezeni zayıflatmak için kullanır—Mizrahi stereotipini yeniden yaratır. Aşkenazi taklitçiliğini öneren Biton, Mizrahi taklitçiliğinin de etkisindedir ve böylece—sabit bir kaynaktan yoksun olduğunu ve İsrail’deki tüm etnik kimliklerinin olasılıksızlığını dile getirdiği yapı ile— şiirinin taklitçi doğasını meydana çıkartır.

+ Abstact in Arabic

“نحن شظايا القوافي”: شعر إيرز بيطون بين الشرق والغرب
حنان حيبر

منذ صدور ديوانه الأول، “نفحة مغربية” من سنة 1976، اعتبرت أعمال إيرز بيطون الشعرية نقطة مفصلية في الأدب العبري، إذ ظهر بيطون فيها كمؤسّس الشعر الشرقي في إسرائيل. تبدأ نقطة البداية بمنظور الشاعر من الهجرة من شمال أفريقيا وصولاً إلى البلاد، وتسعى المقالة إلى تلمّس آثار التشكيلة الأدبية للصدمة التي أحدثتها الهجرة كما تنعكس في شعر بيطون. يحارب بيطون ضد محاولات التكتّم على صدمة الهجرة وتدجينها، ومن أجل ذلك يقوم بتطوير موقف نقدي تجاه الهيمنة الإشكنازية، يتلخّص في إعلاء صوته الشعري في وجه السيد الإسرائيلي الذي ينظر إليه بصفته يهوديًا-عربيًا لا مكان له في روايته. ومن أجل الاعتراف بشهادته، احتاج بيطون إلى إحداث شرخ في الجدران التي شيّدها السيد الكوني المتسلّط على السيادة الإسرائيلية، تلك الجدوان التي حافظت على استقرار هوية المهاجر الشرقي وديمومتها ووقفت حاجزًا ضد شهادته حول الصدمة. فقد منحت هذه الجدران مكانًا جغرافيًا للمهاجر الشرقي، وبالمقابل دأبت على طمس عروبته من خلال سدّ الآذان ضد سماع شهادته حول أزمته. إن السبيل الذي اعتمده بيطون للحفاظ على الوصل والفصل في نفس الوقت، والذي يتجسّد في الواصلة – ذلك الخط الفاصل بين الكلمتين يهودي-عربي والذي يوصلهما بعضًا ببعض – هو تحريض الشرقي على أن يسلك مسلك الانتحال إلى جانب اعتماد لغة المناكفة. يقلب بيطون حقيقة فشل الشرقي في التسلّل عبر جدران شعر السيّد الإسرائيلي، وهي النتيجة المتوقعة أصلاً لأنها بمثابة محاولة إلى تشكيل هوية متماسكة ومستقرة، إلى أفضلية لدى الشرقي تقوم على انتحاله للشخصية.
يعتبر هذا التسلّل إلى ما بعد “الآخر”، وهو الفعل الذي يتحوّل إلى أفضلية يمكن للشرقي أن يتمتّع بها، وهو أحد أسس سيرورة محاكاة الإشكنازي الذي يُنتج الفعل النقدي. بعبارات أخرى، يوصي بيطون قرّاءه الشرقيّين أن ينتحلوا شخصية الإشكنازي ولكن عدم التشبّه به تمامًا، وبذلك يتم زعزعة الأسس السيادية للإشكنازي وسلطته. تمنح عملية الإقصاء الوقت المطلوب للتعامل مع الصدمة. إن الازدواجية المتضاربة الكامنة في فعل انتحال الشخصية ومحاكاة السيد والمهيمن، والتي توقف عندها هومي بابا، لا تؤكّد على كسر الخطاب فحسب، وإنما تمر عبر تحوّلات تقوّض اليقين، ذلك اليقين الذي يستند إليه السيد الكولونيالي المهيمن القاهر، ويؤدي إلى تحجيم سيادته واقتصارها على فضاءات جزئية. أي، تزعزع هذه الازدواجية المتضاربة أسس السلطة التي يتغذّى منها السيد المتسلط المهيمن.
يقوم الشاعر بيطون باستنساخ الرأي المسبّق حول الشرقي، ولذا فإنه لا يزعزع تماسكه الذاتي فحسب، بل يزعزع تماسك هوية القامعين الذين يستخدمون هذا الرأي المسبّق لتغذية أفعالهم القامعة وتعزيز هيمنتهم، وبهذا يصل الشاعر إلى زعزعة الأسس التي يرتكزون إليها. عبر الدعوة إلى انتحال شخصية الإشكنازي ومحاكاته، يحاكي الشاعر بيطون، عمليًا، الشرقي أيضًا ويكشف بذلك عن البناء المحاكي لمبنى قصائده، ويؤكّد من خلال شعره على غياب المعدن المستقر للهويات الإثنية في إسرائيل ويفضح صلفها.

+ Abstract in Hebrew

“אנחנו שברי חרוזים”: שירת ארז ביטון בין מזרח למערב
חנן חבר

שירת ארז ביטון, כפי שמצאה את ביטויה כבר מספרו הראשון, מנחה מרוקאית מ-1976, סימנה פריצת דרך בספרות העברית. נקודת המוצא של פריצת הדרך של ביטון – שהופיע כאב המייסד של השירה המזרחית בישראל – היא ההגירה מצפון אפריקה. המאמר מתחקה על עיצובה הספרותי של טראומת ההגירה בשירתו של ביטון. ביטון יוצא נגד ניסיונות הסגירה והביות של טראומת ההגירה ומפתח עמדה ביקורתית כלפי ההגמוניה האשכנזית. בכך הוא מפתח קול שירי שניצב מול הריבונות הישראלית, המתייחסת אליו בנרטיב שלה כאל יהודי-ערבי המודר ממנה. כדי שעדותו תתקבל, ביטון היה זקוק לכך שתיסדקנה החומות שהציב הסובייקט האוניברסלי השליט של הריבונות הישראלית – חומות ששמרו על יציבות זהותו אל מול העדות על הטראומה של המהגר המזרחי. החומות האלה, שמחקו את ערביותו של המהגר המזרחי, לא העניקו לו מקום ולכן גם לא אפשרו להאזין לעדות על הטראומה שלו. הדרך של ביטון לקיים בעת ובעונה אחת הן את החיבור והן את ההפרדה של המקף בצירוף יהודי-ערבי היא להמליץ למזרחי לנקוט דרך של העמדת פנים, וזאת לצד לשון ההתרסה הבוטה שלו. ביטון סבור שהכישלון המזרחי לחדור את חומות שירת הריבונות הישראלית הוא כישלון מובנה מראש, מעצם הניסיון לקיים זהות קוהרנטית ויציבה, ואולם הוא מציע להפוך את הכישלון הזה לעמדת יתרון, שתתבסס על העמדת פנים.
הגלישה הזאת מעבר ל”אחר”, העודפות הזאת, שהיא מעיקרו של תהליך החיקוי של האשכנזי, היא שיוצרת אפקט ביקורתי. ביטון למעשה ממליץ לקוראו: הֱיֵה אתה, המזרחי, כמו האשכנזי, אבל לא לגמרי כמוהו, ובכך תערער את הסובייקט שלו ואת סמכותו. פעולת הדחייה מעניקה את הזמן הדרוש להתמודדות עם הטראומה. האמביוולנטיות של המימיקרי שעליה כתב הומי באבא לא רק שוברת את השיח, אלא עוברת תמורה לכלל אי-ודאות, שמקבעת את הסובייקט הקולוניאלי, הריבוני והמדכא כבעל נוכחות חלקית בלבד. במילים אחרות, היא חותרת תחתיו ואינה מאפשרת לו להיות בעל הסמכות, כלומר להיות הסובייקט הריבוני הראוי והשליט.
ארז ביטון משכתב את הסטריאוטיפ המזרחי, ובכך הוא מערער לא רק על לכידותו העצמית אלא גם על לכידות זהותם של המדכאים המשתמשים בסטריאוטיפ, שבאמצעותו הוא חותר תחתם. ביטון, שממליץ לחקות את האשכנזי, מחקה למעשה גם את המזרחי וחושף בכך את המבנה החיקויי של שירתו – מבנה שבאמצעותו הוא מבליט את היעדרו של מקור יציב ואת הקונטינגנטיות של כל הזהויות האתניות בישראל.

+ Abstract in Turkish

DOĞU-BATI ARASINDA EREZ BİTON’UN ŞİİRİ
Erez Biton’un şiii, ilk kitabı Minha Marokait’da (1967) ifade buldu ve İbrani edebiyatında bir dönüm noktasıdır. İsrail Mizrahi şiirinin babası olan yazar için başlangıç noktası Kuzey Afrika’dan İsrail’e göçü olmuştur. Bu makale, göç travmasının edebi izlerini Biton’un şiirinde arar. Biton, göç travmasının parçaları olan sınırlama ve evcileştirme girişimlerine muhalefet eder ve Aşkenazi hegemonyasına karşı eleştirel bir yaklaşım geliştirir. Böylece Biton, onu Arap-Yahudi olarak değerlendirip hâkim anlatıdan dışlayan İsrailli egemenlere karşı şiirsel sesini şekillendirir. Biton’un kendi tanıklığının kabul edilmesi için yazarın İsrailli egemenlerin ördüğü duvarları çatlatması gerekiyordu. Bu duvarlar İsrailli hegemonyasının kendi kimliklerinin istikrarını sağlama alma adına, Mizrahi bir göçmen olan Biton’un travmasına karşı örülmüşlerdi. Mizrahi göçmenin “Araplık”ını ortadan kaldıran bu duvarlar, ona bir yer tahsis etmediği gibi travmasıyla ilgili tanıklığının da duyulmasına müsaade etmedi. Biton’un Mizrahilere önerdiği yöntem “Arap-Yahudi” deyimindeki kısa çizgiyi aynı anda hem tutup, hem kaldırma hilesine devam etmek ve muhalif bir dil kullanımıdır. Biton, Mizrahi’lerin egemen İsrail şiirinin duvarlarını delip geçmedeki başarısızlığının öngörülebilir olduğu ve bu başarısızlığın birleştirici bir kimlik yaratma girişiminden kaynaklandığı görüşündedir. Buna rağmen, bu başarısızlığı sahte bir kimlik yaratarak hile yaparak avantaja dönüştürmeyi önerir. “Öteki”ne doğru evrim ve Aşkenazi taklitçiliği sürecinin çekirdeğindeki bu dolambaçlı yol, eleştirel bir etki yaratır. Biton okuyucularına—size, yani Mizrahilere—aslında tamamen değişmeden Aşkenazi gibi olmalarını önerir ki böylece hem Aşkenazi öznel benliği, hem de otoritesi baltalanabilecektir. Bu inkâr, göç travması ile baş etmek için gereken zamanı da kazandırmış olur. Homi Bhabha’nın yazdığı taklitçiliğin duygu ikilemi bu söylemi bozmakla kalmaz aynı zamanda onu belirsizleştirir ve sömürgeci, hükümran, ve baskıcı özneyi yalnızca kısmi bir varlıkmış gibi gösterir. Diğer bir deyişle, egemen özneyi hakir görür ve ona yetki (güç) vermez.
Erez Biton Mizrahi stereotipinin ve bu stereotipi kullanan baskıcı kimliğin tutarlılığına meydan okuduğundan—ki aynı stereotipi Biton ezeni zayıflatmak için kullanır—Mizrahi stereotipini yeniden yaratır. Aşkenazi taklitçiliğini öneren Biton, Mizrahi taklitçiliğinin de etkisindedir ve böylece—sabit bir kaynaktan yoksun olduğunu ve İsrail’deki tüm etnik kimliklerinin olasılıksızlığını dile getirdiği yapı ile— şiirinin taklitçi doğasını meydana çıkartır.

Categories: , Tags: , , , , , , , ,