Landscape Representations in Palestinian Art and Israeli Art Discourse: The Case of Asim Abu Shaqra
artist_asim-abu-shaqra-sabra-city-in-background-1988artist_asim-abu-shaqra-sabra-city-in-background-1988
artist_asim-abu-shakra-sabra-2-1988artist_asim-abu-shakra-sabra-2-1988

Landscape Representations in Palestinian Art and Israeli Art Discourse: The Case of Asim Abu Shaqra

Free download Download
  • Description

Product Description

Tal Ben Zvi

This article will survey the historical shift and ongoing transformation of Israeli discourse on landscape representations in Palestinian art, as illustrated by the case of Asim Abu Shaqra’s (1961-1990) artwork. Abu Shaqra is one of the very few Palestinian artists who have entered the canon of Israeli art. After graduating in 1986 from the Kalisher Art Academy in Tel Aviv, Abu Shaqra had his first solo exhibition in 1988, at Rap Gallery in Tel Aviv. Over the two subsequent years—until his premature death from cancer in 1990, at the age of twenty-nine—he had three more solo shows and participated in four group exhibitions. In 1994, four years after his death, a comprehensive retrospective exhibition of his work was presented at Tel Aviv Museum’s Helena Rubinstein Pavilion.
The art discourse on Abu Shaqra’s oeuvre, from the very beginning of his activity in the 1980s down to this day, reflects the historical transformations that the Israeli artistic field has undergone in relation to the work of Arab-Palestinian artists who graduated from Israeli art schools. Abu Shaqra’s 1994 retrospective exhibition—which took place in the wake of the dramatic period that began with the outbreak of the first Intifada in 1987 and ended with the Oslo Accords in the early 1990s—marked a historical turning point in the discourse on Palestinian art created in Israel. The rise of a public debate over the nature of Palestinian identity, made possible by the peace process and the Oslo Accords, included a process (still unfolding today) of growing recognition of the Palestinian culture created in Israel. This recognition, in turn, has generated a significant shift in the interpretive templates governing the reception of landscape representations in the work of Palestinian graduates of Israeli art schools.
+ Abstract

Tal Ben Zvi

This article will survey the historical shift and ongoing transformation of Israeli discourse on landscape representations in Palestinian art, as illustrated by the case of Asim Abu Shaqra’s (1961-1990) artwork. Abu Shaqra is one of the very few Palestinian artists who have entered the canon of Israeli art. After graduating in 1986 from the Kalisher Art Academy in Tel Aviv, Abu Shaqra had his first solo exhibition in 1988, at Rap Gallery in Tel Aviv. Over the two subsequent years—until his premature death from cancer in 1990, at the age of twenty-nine—he had three more solo shows and participated in four group exhibitions. In 1994, four years after his death, a comprehensive retrospective exhibition of his work was presented at Tel Aviv Museum’s Helena Rubinstein Pavilion.
The art discourse on Abu Shaqra’s oeuvre, from the very beginning of his activity in the 1980s down to this day, reflects the historical transformations that the Israeli artistic field has undergone in relation to the work of Arab-Palestinian artists who graduated from Israeli art schools. Abu Shaqra’s 1994 retrospective exhibition—which took place in the wake of the dramatic period that began with the outbreak of the first Intifada in 1987 and ended with the Oslo Accords in the early 1990s—marked a historical turning point in the discourse on Palestinian art created in Israel. The rise of a public debate over the nature of Palestinian identity, made possible by the peace process and the Oslo Accords, included a process (still unfolding today) of growing recognition of the Palestinian culture created in Israel. This recognition, in turn, has generated a significant shift in the interpretive templates governing the reception of landscape representations in the work of Palestinian graduates of Israeli art schools.

تمثيلات المناظر المشهدية في الفن الفلسطيني وخطاب الفن الإسرائيلي: عاصم أبو شقرة كحالة دراسية
طال بن تسفي
تسعى المقالة الحالية إلى عرض التحوّل التاريخي والانتقال الجاري في الخطاب الإسرائيلي حول تمثيلات المناظر المشهدية في الفن الفلسطيني كما تتجلّى في حالة الفنان عاصم أبو شقرة (1961-1990) وفي إبداعاته. يعتبر عاصم أبو شقرة من بين فئة قليلة من الفنانين الفلسطينيّين الذين استُوعبوا في إطار الفن الإسرائيلي. بعد تخرّجه من أكاديمية كاليشار للفنون الجميلة في تل أبيب في العام 1986، أقام أبو شقرة أول عرض منفرد له في العام 1988 في صالة العروض “راف” في تل أبيب. وخلال السنتين التاليتين – حتى وفاته المأساوية بعد صراع مع مرض السرطان في العام 1990 وهو في ربيعه الـ 29 سنة – نجح في إقامة ثلاثة عروض منفردة أخرى وشارك في أربعة معارض جماعية. وفي سنة 1994، أربع سنين بعد وفاته، أقيم معرض بنظرة استرجاعية لجميع أعماله في جناح هيلين روبنشتين في متحف تل أبيب.
إن الخطاب حول جمالية الأعمال الكاملة للفنان عصام أبو شقرة، والتي اشتملت على أعماله الأولى منذ بداية الثمانينيات وحتى يوم وفاته، يعكس التحوّلات التاريخية التي مرّ فيها الإنتاج الفني في إسرائيل في مقابل أعمال الفنانين الفلسطينيّين العرب الذين تخرّجوا من أكاديميات الفنون الإسرائيلية. إن معرض أبو شقرة بنظرة استرجاعية المقام في سنة 1994 – والذي أقيم في فترة حرجة شهدت اندلاع الانتفاضة الأولى في العام 1987 وتوقفها في بداية التسعينيات مع التوقيع على اتفاقيات أوسلو – يعتبر لحظة تاريخية فارقة في الخطاب حول الفن الفلسطيني في إسرائيل. ينطوي ظهور النقاش العام في إسرائيل حول طبيعة الهوية الفلسطينية، في ظلّ عملية السلام واتفاقيات أوسلو، على عمليات لا زالت تتبلور حتى يومنا بشأن الاعتراف بالثقافة الفلسطينية المتبلورة في إسرائيل. وفي المقابل، ساهم هذا الاعتراف في فرض تحوّل هام بما يتعلّق بالأطر التأويلية لتمثيلات المناظر المشهدية في إبداعات الفنانين الفلسطينيّين.

ייצוגי נוף באמנות הפלסטינית והתקבלותם בשיח האמנות הישראלי
טל בן צבי
המאמר סוקר את המעבר ההיסטורי ואת התמורה המתמשכת שחלים בשיח הישראלי על ייצוגי נוף באמנות הפלסטינית, כפי שהם באים לידי ביטוי במקרה הפרטי של עאסם אבו שקרה (1961–1990) ויצירתו האמנותית. אבו שקרה הוא אחד האמנים הפלסטינים הספורים שנכנסו לקנון האמנות הישראלית. הוא סיים את לימודיו בבית הספר לאמנות “קלישר” בשנת 1986 והציג תערוכת יחיד ראשונה בשנת 1988 בגלריה ראפ בתל אביב. בשנתיים הבאות – עד מותו בטרם עת ממחלת הסרטן בשנת 1990 בגיל עשרים ותשע – הציג שלוש תערוכות יחיד נוספות והשתתף בארבע תערוכות קבוצתיות. בשנת 1994, ארבע שנים אחרי מותו, הוצגה רטרוספקטיבה מקיפה של עבודתו בביתן הלנה רובינשטיין של מוזיאון תל אביב לאמנות.

השיח האמנותי על יצירתו של אבו שקרה, מראשית פעילותו בשנות השמונים של המאה העשרים ועד היום, משקף את התמורות ההיסטוריות שחלו בתחום האמנות בישראל בכל הנוגע ליצירתם של אמנים ערבים פלסטינים שלמדו בבתי ספר לאמנות בישראל. הרטרוספקטיבה של אבו שקרה ב-1994 – שהוצגה אחרי התקופה הדרמטית שראשיתה בפרוץ האינתיפאדה הראשונה בשנת 1987 וסופה בהסכמי אוסלו בראשית שנות התשעים – ציינה נקודת מפנה היסטורית בשיח על האמנות הפלסטינית הנוצרת בישראל. תחילתו של דיון פומבי בשאלת טיבה של הזהות הפלסטינית, שהתאפשר בזכות תהליך השלום והסכמי אוסלו, כלל תהליך (הנמשך גם היום) של הכרה גוברת בתרבות הפלסטינית הנוצרת בישראל. הכרה זו חוללה שינוי משמעותי בתבניות הפרשניות השולטות בהתקבלותם של ייצוגי נוף בעבודתם של אותם אמנים פלסטינים.

Türkiye’nin Arap Dünyasındaki Yumuşak Gücü: İslam, Laiklik, ve Demokrasi

Tal Ben Zvi

Bu makalede Türkiye’nin Arap dünyasında kullandığı “yumuşak gücün” amaç ve limitlerinin anlamını, niteliğini, ve gelişimini inceliyorum. Makalenin ana tezi şöyle açıklanabilir: Türkiye’nin yumuşak gücü tarihsel, evrimsel bir süreçten gelmektedir. Bu süreçte İslamcılık ve laik cumhuriyetçilik arasındaki ilişki iki ayrı ve birbiriyle çatışan dünya yaratmaz, tam tersine günümüz Turkiye’sini oluşturan tarihsel gelişimin iki simbiyotik parçasını oluşturur. Türkiye bu süreç sayesinde İslam, laiklik, ve demokrasinin bir araya geldiği kompleks ve değişken bir karışım elde etmiştir. Türkiye’nin yumuşak gücünün anlamına erişebilmek için bu “simya” ve ileri tarihlerde oluşacak gelişmeler çok önemli rol oynarlar. Bu makalede, Adalet ve Kalkınma Partisi’nin (AKP) 2002’de iktidara geldiğinden beri Türkiye’nin yumuşak gücünü nasıl kullanığını inceliyorum ve AKP’nin özellikle birinci döneminde gösterdiği potansiyelini ve daha sonra partinin ikinci ve üçüncü dönemlerinde gösterdiği limitlerin altını çiziyorum. Hükümet’in başlarda zayıf da olsa bir nevi dengede tutmayı başarabildiği İslam, laiklik, ve demokrasi karışımının son yıllarda bozulması ile Türkiye’nin yumuşak gücünün giderek azaldığını iddia ediyorum.
Bu makale dört bölüme ayrılmıştır. Birinci bölümde yumuşak güç kavramının kökenini ve Türkiye’nin bu gücü Arap dünyasında kullanmasını sağlayan tarihi süreci araştırıyorum. İkinci bölümde AKP’nin birinci döneminde Türkiye’nin yumuşak gücünün özelliklerini gösteriyorum. Üçüncü bölümde Türkiye’yi Arap dünyasına “çekici” yapan gelişmeleri ve “Arap Baharı’nın” doğuşuyla Türk yumuşak gücünün nasıl değiştiğini açıklıyorum. Son bölümde ise Arap Baharı’nın Türkiye’nin yumuşak gücünün üzerindeki etkisini ve özellikle Türkiye’nin yumuşak gücünün itibarını azaltan limit ve çelişkileri değerlendiriyorum.

+ Abstact in Arabic

تمثيلات المناظر المشهدية في الفن الفلسطيني وخطاب الفن الإسرائيلي: عاصم أبو شقرة كحالة دراسية
طال بن تسفي
تسعى المقالة الحالية إلى عرض التحوّل التاريخي والانتقال الجاري في الخطاب الإسرائيلي حول تمثيلات المناظر المشهدية في الفن الفلسطيني كما تتجلّى في حالة الفنان عاصم أبو شقرة (1961-1990) وفي إبداعاته. يعتبر عاصم أبو شقرة من بين فئة قليلة من الفنانين الفلسطينيّين الذين استُوعبوا في إطار الفن الإسرائيلي. بعد تخرّجه من أكاديمية كاليشار للفنون الجميلة في تل أبيب في العام 1986، أقام أبو شقرة أول عرض منفرد له في العام 1988 في صالة العروض “راف” في تل أبيب. وخلال السنتين التاليتين – حتى وفاته المأساوية بعد صراع مع مرض السرطان في العام 1990 وهو في ربيعه الـ 29 سنة – نجح في إقامة ثلاثة عروض منفردة أخرى وشارك في أربعة معارض جماعية. وفي سنة 1994، أربع سنين بعد وفاته، أقيم معرض بنظرة استرجاعية لجميع أعماله في جناح هيلين روبنشتين في متحف تل أبيب.
إن الخطاب حول جمالية الأعمال الكاملة للفنان عصام أبو شقرة، والتي اشتملت على أعماله الأولى منذ بداية الثمانينيات وحتى يوم وفاته، يعكس التحوّلات التاريخية التي مرّ فيها الإنتاج الفني في إسرائيل في مقابل أعمال الفنانين الفلسطينيّين العرب الذين تخرّجوا من أكاديميات الفنون الإسرائيلية. إن معرض أبو شقرة بنظرة استرجاعية المقام في سنة 1994 – والذي أقيم في فترة حرجة شهدت اندلاع الانتفاضة الأولى في العام 1987 وتوقفها في بداية التسعينيات مع التوقيع على اتفاقيات أوسلو – يعتبر لحظة تاريخية فارقة في الخطاب حول الفن الفلسطيني في إسرائيل. ينطوي ظهور النقاش العام في إسرائيل حول طبيعة الهوية الفلسطينية، في ظلّ عملية السلام واتفاقيات أوسلو، على عمليات لا زالت تتبلور حتى يومنا بشأن الاعتراف بالثقافة الفلسطينية المتبلورة في إسرائيل. وفي المقابل، ساهم هذا الاعتراف في فرض تحوّل هام بما يتعلّق بالأطر التأويلية لتمثيلات المناظر المشهدية في إبداعات الفنانين الفلسطينيّين.

+ Abstract in Hebrew

ייצוגי נוף באמנות הפלסטינית והתקבלותם בשיח האמנות הישראלי
טל בן צבי
המאמר סוקר את המעבר ההיסטורי ואת התמורה המתמשכת שחלים בשיח הישראלי על ייצוגי נוף באמנות הפלסטינית, כפי שהם באים לידי ביטוי במקרה הפרטי של עאסם אבו שקרה (1961–1990) ויצירתו האמנותית. אבו שקרה הוא אחד האמנים הפלסטינים הספורים שנכנסו לקנון האמנות הישראלית. הוא סיים את לימודיו בבית הספר לאמנות “קלישר” בשנת 1986 והציג תערוכת יחיד ראשונה בשנת 1988 בגלריה ראפ בתל אביב. בשנתיים הבאות – עד מותו בטרם עת ממחלת הסרטן בשנת 1990 בגיל עשרים ותשע – הציג שלוש תערוכות יחיד נוספות והשתתף בארבע תערוכות קבוצתיות. בשנת 1994, ארבע שנים אחרי מותו, הוצגה רטרוספקטיבה מקיפה של עבודתו בביתן הלנה רובינשטיין של מוזיאון תל אביב לאמנות.

השיח האמנותי על יצירתו של אבו שקרה, מראשית פעילותו בשנות השמונים של המאה העשרים ועד היום, משקף את התמורות ההיסטוריות שחלו בתחום האמנות בישראל בכל הנוגע ליצירתם של אמנים ערבים פלסטינים שלמדו בבתי ספר לאמנות בישראל. הרטרוספקטיבה של אבו שקרה ב-1994 – שהוצגה אחרי התקופה הדרמטית שראשיתה בפרוץ האינתיפאדה הראשונה בשנת 1987 וסופה בהסכמי אוסלו בראשית שנות התשעים – ציינה נקודת מפנה היסטורית בשיח על האמנות הפלסטינית הנוצרת בישראל. תחילתו של דיון פומבי בשאלת טיבה של הזהות הפלסטינית, שהתאפשר בזכות תהליך השלום והסכמי אוסלו, כלל תהליך (הנמשך גם היום) של הכרה גוברת בתרבות הפלסטינית הנוצרת בישראל. הכרה זו חוללה שינוי משמעותי בתבניות הפרשניות השולטות בהתקבלותם של ייצוגי נוף בעבודתם של אותם אמנים פלסטינים.

+ Abstract in Turkish

Türkiye’nin Arap Dünyasındaki Yumuşak Gücü: İslam, Laiklik, ve Demokrasi

Tal Ben Zvi

Bu makalede Türkiye’nin Arap dünyasında kullandığı “yumuşak gücün” amaç ve limitlerinin anlamını, niteliğini, ve gelişimini inceliyorum. Makalenin ana tezi şöyle açıklanabilir: Türkiye’nin yumuşak gücü tarihsel, evrimsel bir süreçten gelmektedir. Bu süreçte İslamcılık ve laik cumhuriyetçilik arasındaki ilişki iki ayrı ve birbiriyle çatışan dünya yaratmaz, tam tersine günümüz Turkiye’sini oluşturan tarihsel gelişimin iki simbiyotik parçasını oluşturur. Türkiye bu süreç sayesinde İslam, laiklik, ve demokrasinin bir araya geldiği kompleks ve değişken bir karışım elde etmiştir. Türkiye’nin yumuşak gücünün anlamına erişebilmek için bu “simya” ve ileri tarihlerde oluşacak gelişmeler çok önemli rol oynarlar. Bu makalede, Adalet ve Kalkınma Partisi’nin (AKP) 2002’de iktidara geldiğinden beri Türkiye’nin yumuşak gücünü nasıl kullanığını inceliyorum ve AKP’nin özellikle birinci döneminde gösterdiği potansiyelini ve daha sonra partinin ikinci ve üçüncü dönemlerinde gösterdiği limitlerin altını çiziyorum. Hükümet’in başlarda zayıf da olsa bir nevi dengede tutmayı başarabildiği İslam, laiklik, ve demokrasi karışımının son yıllarda bozulması ile Türkiye’nin yumuşak gücünün giderek azaldığını iddia ediyorum.
Bu makale dört bölüme ayrılmıştır. Birinci bölümde yumuşak güç kavramının kökenini ve Türkiye’nin bu gücü Arap dünyasında kullanmasını sağlayan tarihi süreci araştırıyorum. İkinci bölümde AKP’nin birinci döneminde Türkiye’nin yumuşak gücünün özelliklerini gösteriyorum. Üçüncü bölümde Türkiye’yi Arap dünyasına “çekici” yapan gelişmeleri ve “Arap Baharı’nın” doğuşuyla Türk yumuşak gücünün nasıl değiştiğini açıklıyorum. Son bölümde ise Arap Baharı’nın Türkiye’nin yumuşak gücünün üzerindeki etkisini ve özellikle Türkiye’nin yumuşak gücünün itibarını azaltan limit ve çelişkileri değerlendiriyorum.